ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಕೈಯಲ್ಲೂ ಒಂದೊಂದು ಬಿಳಿ ಹಾಳೆ . ಅದ್ಯಾಕೆ ಅಂತಾನೆ ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕ ನೋಡಿದೆ, ಎಲ್ಲರೂ ಮಗ್ನರಾಗಿ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಕೆಲವರು ಮೇಲೆ ನೋಡುತ್ತಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಕೆಲವರು ಪಕ್ಕದವರನ್ನು ಕಾಪಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು, ಕೆಲವರು ಯಾರದೋ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದರು, ಕೆಲವರು ಆಗಲೇ ಬಿಡಿಸಿದ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಮತ್ತೇನೋ ಬರೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿದ ಹಾಳೆಯನ್ನು ಟೇಬಲ್ ಮೇಲಿಟ್ಟು ಎದ್ದು ಹೋಗಿದ್ದರು.
ನಾನು ಹಾಳೆಯನ್ನು ಎದುರಿಗೆ ಹರಡಿಕೊಂಡು ಬಿಡಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದೆ. ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಮತ್ಯಾರೊ ಇದ್ದರು. ಕೈಹಿಡಿದು ತಿದ್ದಿಸಿದರು ನಂತರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಹುರಿದುಂಬಿಸಿದರು. ಆಮೇಲೆ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವರೆಲ್ಲ ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಬಳಿ ಯಾರೋ ಬಂದು ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚುಕ್ಕಿಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟು ಹೀಗೆ ಬಿಡಿಸಿದರೆ ಅದ್ಭುತ ಚಿತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದರು. ನಾನು ಹೌದೆಂದುಕೊಂಡು ಬಿಡಿಸತೊಡಗಿದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗದೆ ಆ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಹಾಕಿದೆ.
ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಬಿಳಿ ಹಾಳೆ...!
ಯಾರೋ ಹೇಳಿದಂತೆ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಬಿಡಿಸಬೇಕು? ನಾನೇ ಸ್ವತಂತ್ರ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಹಂಬಲ ಮೂಡಿತು, ಕುಂಚವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಬಿಡಿಸತೊಡಗಿದೆ ಬಣ್ಣವೇ ಭೂತದಂತೆ ಕಂಡು ಭಯವಾಗಲು ಪೆನ್ಸಿನ ಕಪ್ಪು ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ಮೋರೆ ಹೋದೆ, ಏನೋ ಕಲ್ಪನೆ... ಏನೋ ಕನಸು... ಬಿಡಿಸಿದೆ... ಹೌದು ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಮೂಡಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು ಚಿತ್ರ...! ಎಲ್ಲಾ ಸರಿ ಇದೆ ಎನ್ನುವಾಗಲೇ ಯಾರೋ ಬಂದು ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಗೆರೆ ಎಳೆದು ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಗೆರೆಯಿಂದ ಚಿತ್ರವೇ ಹಾಳಾಯಿತು. ನಾನು ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನು ಅಳಿಸಿ ಬರೆಯಬೇಕು. ಅದೇ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಮತ್ತೆ ಬರೆಯಲಾಗದು, ಬಿಡಿಸಿದರು ಅದು ಒಪ್ಪವಾಗದು, ಆಗ ಬೆಳಗು ಈಗ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ. ಉದಯರಾಗವೇ ಬೇರೆ ಸಂಧ್ಯಾರಾಗವೇ ಬೇರೆ. ಈಗ ಹೊಸ ಚಿತ್ರವೇ ಬೇಕು.
ಇಲ್ಲ ಏನು ಹೊಳೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ! ಮತ್ತೆ ಮಂಕಾಗಿ ಕೂತೆ. ಯಾರೋ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಪಕ್ಕದವರನ್ನು ನೋಡಿ ಬಿಡಿಸು, ಚಿತ್ರ ಯಾವುದಾದರೇನು. ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಜೀವ ಬೇಕು, ಬಿಡಿಸುವವನದೇ ರಾಗ ಭಾವ. ನಾನು ಇರಬಹುದೇನೋ! ಎಂದುಕೊಂಡು ಅವರಿವರ ಹಾಳೆ ನೋಡಿದೆ. ಕೆಲವು ಪ್ರಾರಂಭದ ಚಿತ್ರಗಳು, ಕೆಲವು ಅರ್ಧ ಬರೆದ ಚಿತ್ರಗಳು, ಕೆಲವು ಚಿತ್ರ ಪೂರ್ಣಗೊಂಡರು ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೆಲವು ಇಷ್ಟವಾದರೂ ಬಿಡಿಸಲು ಮನಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಮನಸ್ಸು ಬಿಡಿಸು ಎಂದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಬೇಡ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು. ಮನಸೇ ಹೀಗೆ ಮರ್ಕಟದ ಹಾಗೆ! ಕೊನೆಗೆ ನನ್ನ ಚಿತ್ರ ಯಾರ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಹೋಲಬಾರದು, ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಚಿತ್ರ ಬೇರೆದೇ ಚಿತ್ರ ಆಗಲೇ ಚಂದ ಅನಿಸಿತು.
ಬಿಳಿ ಹಾಳೆಯ ಮೇಲೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಅಳಿಸಿದರು ಪೂರ್ತಿ ಮರೆಯಲಾಗದ ಚಿತ್ರದ ಕುರುಹುಗಳು. ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳ ರೀತಿ ಎಷ್ಟೇ ಅಳಿಸಿದರು ಹೋಗದೆ ಹಾಗೆ ಉಳಿದ ಕಲೆಗಳು. ಎಷ್ಟೋ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬಿಡಿಸಿದೆ, ಬಿಡಿಸಿದ ಯಾವ ಚಿತ್ರವೂ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದಂತೆ ತೋರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ದಿಗಿಲಾಯಿತು, ನಾನು ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಲು ತೊಡಗಿ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಾಗುತ್ತಿದೆ, ಇನ್ನೂ ಈ ಕಲೆ ಪೂರ್ತಿ ಸಿದ್ದವಾಗಿಲ್ಲ ಯಾವತ್ತಿಗಿದು ಮುಗಿಯುವುದು ಎಂದಿಗೂ ಮುಕ್ತಿ...
ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕೂತವನಿಗೆ ಹಣೆಗೆ ವಿಭೂತಿ ಹಚ್ಚಿ ಕೂತವನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. "ಹಾಗೆಲ್ಲ ಚಿಂತಿಸುತ್ತಾ ಕೂರಬಾರದು. ಈ ಚಿತ್ರ ಮುಗಿಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಈಗಾಗಲೇ ಎದ್ದು ಹೋದವರೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಹೋದವರಲ್ಲ, ಅರ್ಧಕ್ಕೆ ಬೇಸತ್ತು ಎದ್ದು ಹೋದವರಿದ್ದಾರೆ! ಸುಸ್ತಾಗಿ ಎದ್ದು ಹೋದವರಿದ್ದಾರೆ! ಯಾರೋ ಕರೆದಂತಾಗಿ ಎದ್ದು ಹೋದವರಿದ್ದಾರೆ! ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿ ಅಳಿಸಿ ಹಾಳೆ ಹರಿದು ಹೋಗಿ ಎದ್ದು ಹೋದವರಿದ್ದಾರೆ!. ನೀನ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತ ಕೋರುತ್ತಿದ್ದೀಯಾ ನಿನಗೆ ತೋಚಿದಂತೆ ಬಿಡಿಸು- ಬಿಡಿಸುವಾಗ ಸಿಗುವ ಆನಂದವನ್ನು ಅನುಭವಿಸು."
ಅವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಸರಿ ಎನಿಸಿತು. ಹೊಸ ಉತ್ಸಾಹದೊಂದಿಗೆ ಬಿಡಿಸತೊಡಗಿದೆ. ಆದರೆ ನಾನು ಚಿತ್ರ ಮುಗಿಸುವ ಸಮಯದ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಆ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯಿತು? ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರು? ನನಗೆ ಕೊನೆಗೂ ತಿಳಿಯದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾದೆ.